Beginnen bij het begin
Door: Robert Peeters
Blijf op de hoogte en volg Robert
14 November 2010 | Verenigd Koninkrijk, Londen
Tijd om te gaan
Reis
Na veel heen en weer bellen met London hebben wij eindelijk het ‘ja’ woord gekregen dat we stage konden lopen in London. Eindelijk kon het avontuur beginnen, iedereen begonnen al te denken dat het allemaal niet meer door ging. Sinds het ‘ja’woord is echt alles in sneltrein vaart gegaan. Omdat we 6 dagen later de vlieger in moesten voor ons huwelijk met Camelot. Donderdag morgen vroeg opgestaan, laatste puntjes op de i gezet afscheid genomen van de familie (die nog half aan het slapen was omdat het zo vroeg was) en gewacht op compagnon D.Vranken.
Na een vliegreis van 1 heel uur, eindelijk in London aangekomen. Vanaf dat moment moesten we voor onszelf gaan zorgen en uitdokteren hoe we precies in London central gingen komen en bij Camelot voor de sleutels van het huis. De eerste trein was niet zo moeilijk omdat er groot boven stond STANSTED EXPRESS TO DOWNTOWN LONDEN. Hier kwamen zelfs wij nog wel uit. Na ons reisje met de stansted express kwamen we aan op liverpoolstreet. Jezus wat veel mensen, metro’s en borden, dit beloofde een stuk uitdagender te worden maar ook hier zouden we wel uitkomen. Na wat gestaar op de borden wisten we wel welke metro we moesten hebben richting Camelot. We hebben de metro gepakt en 5 haltes verder kwamen we erachter dat we de verkeerde kant op gingen. Dat schoot ook lekker op, het voordeel was wel dat we nu alleen nog de metro naar de andere kant moesten vinden en dan zaten we eindelijk goed. Na veel gesleep met koffers, gezeik met het openbaar vervoer en last van benen die voelde alsof ze aan het afsterven waren kwamen we een tikkeltje chagrijnig maar met goede moed aan bij Camelot. Hier werden we netjes ontvangen door Lianne (degene waar we al die tijd contact mee hebben gehad en die zeker niet mag klagen over haar uiterlijk). Een kop koffie een kort gesprek en een wegbeschrijving later gingen we op pad naar ons huis. We waren heel benieuwd naar de plaats waar we de komende 15 weken mochten overleven.
Huis/soort van huis
Toen ik ons huis voor de eerste keer zag, moest ik bijna huilen. Het was lelijk van buiten, niet te geloven. De voordeuren waren roze, het dak was van een soort van asbestplaten gemaakt en voor de deur lag allemaal rommel. De schoonheid van London was me even ontgaan toen ik dit zag. Genoeg gezeurd, tijd om naar binnen te gaan. Het huis zelf was raar ingericht met veel kamers, twee badkamers, één woonkamer en twee keukens. Alles lag er een beetje rommelig bij, het deed ons denken aan een studentenhuis.
We hebben onze kamers opgezocht en ons gesetteld. Na een halve dag was ik eigenlijk al gewend aan mijn nieuwe omgeving en het huis ging er met de minuut minder lelijk uitzien(Dus blijkbaar went echt alles).
Nu zit ik hier drie weken en zie ik niet eens meer hoe lelijk het huis eigenlijk is. De locatie van het huis is ideaal, in de straat is veel te doen, de supermarkt is een klein stukje lopen en de pubs zijn om de hoek ;-). Alle vette dingen(picadilly, tower bridge, big ben en zo) zijn te bereiken met het openbaar vervoer. Gelukkig weet ik nu wel hoe de metro werkt ;-).
Voor foto's zie:
http://www.mijnalbum.nl/Album=YZYTYRPB
Reis
Na veel heen en weer bellen met London hebben wij eindelijk het ‘ja’ woord gekregen dat we stage konden lopen in London. Eindelijk kon het avontuur beginnen, iedereen begonnen al te denken dat het allemaal niet meer door ging. Sinds het ‘ja’woord is echt alles in sneltrein vaart gegaan. Omdat we 6 dagen later de vlieger in moesten voor ons huwelijk met Camelot. Donderdag morgen vroeg opgestaan, laatste puntjes op de i gezet afscheid genomen van de familie (die nog half aan het slapen was omdat het zo vroeg was) en gewacht op compagnon D.Vranken.
Na een vliegreis van 1 heel uur, eindelijk in London aangekomen. Vanaf dat moment moesten we voor onszelf gaan zorgen en uitdokteren hoe we precies in London central gingen komen en bij Camelot voor de sleutels van het huis. De eerste trein was niet zo moeilijk omdat er groot boven stond STANSTED EXPRESS TO DOWNTOWN LONDEN. Hier kwamen zelfs wij nog wel uit. Na ons reisje met de stansted express kwamen we aan op liverpoolstreet. Jezus wat veel mensen, metro’s en borden, dit beloofde een stuk uitdagender te worden maar ook hier zouden we wel uitkomen. Na wat gestaar op de borden wisten we wel welke metro we moesten hebben richting Camelot. We hebben de metro gepakt en 5 haltes verder kwamen we erachter dat we de verkeerde kant op gingen. Dat schoot ook lekker op, het voordeel was wel dat we nu alleen nog de metro naar de andere kant moesten vinden en dan zaten we eindelijk goed. Na veel gesleep met koffers, gezeik met het openbaar vervoer en last van benen die voelde alsof ze aan het afsterven waren kwamen we een tikkeltje chagrijnig maar met goede moed aan bij Camelot. Hier werden we netjes ontvangen door Lianne (degene waar we al die tijd contact mee hebben gehad en die zeker niet mag klagen over haar uiterlijk). Een kop koffie een kort gesprek en een wegbeschrijving later gingen we op pad naar ons huis. We waren heel benieuwd naar de plaats waar we de komende 15 weken mochten overleven.
Huis/soort van huis
Toen ik ons huis voor de eerste keer zag, moest ik bijna huilen. Het was lelijk van buiten, niet te geloven. De voordeuren waren roze, het dak was van een soort van asbestplaten gemaakt en voor de deur lag allemaal rommel. De schoonheid van London was me even ontgaan toen ik dit zag. Genoeg gezeurd, tijd om naar binnen te gaan. Het huis zelf was raar ingericht met veel kamers, twee badkamers, één woonkamer en twee keukens. Alles lag er een beetje rommelig bij, het deed ons denken aan een studentenhuis.
We hebben onze kamers opgezocht en ons gesetteld. Na een halve dag was ik eigenlijk al gewend aan mijn nieuwe omgeving en het huis ging er met de minuut minder lelijk uitzien(Dus blijkbaar went echt alles).
Nu zit ik hier drie weken en zie ik niet eens meer hoe lelijk het huis eigenlijk is. De locatie van het huis is ideaal, in de straat is veel te doen, de supermarkt is een klein stukje lopen en de pubs zijn om de hoek ;-). Alle vette dingen(picadilly, tower bridge, big ben en zo) zijn te bereiken met het openbaar vervoer. Gelukkig weet ik nu wel hoe de metro werkt ;-).
Voor foto's zie:
http://www.mijnalbum.nl/Album=YZYTYRPB
-
15 November 2010 - 08:47
Mike:
Haha sjiek verhaal!
Ik ben zo benieuwd hoe het daar is;) Corrie, Lydie en ik hebben er super veel zin in.. nog ander halve week en we zijn daar!
Ik ga je broer maar efkes inmaken met fifa ;) heb vandaag maar vrij gekregen want er was niks te doen! we spreken ons moat
oi oi oi -
15 November 2010 - 16:15
Ilse:
Haaa Roberto!!
Woow wat leuk dat je zo'n site hebt, goed zo! Zit je alweer 3 weken daar? Echt niet te geloven hoe snel de tijd gaat. Maar zo te horen alles goed daar? Hoe gaat t op je stage? Ben benieuwd naar je foto's, ga meteen even kijken. Geniet er nog van daar en ben benieuwd naar je volgende verhaal :D
XX Ilse -
15 November 2010 - 16:21
Kim:
Ej Robert!
Leuk om wat over je leven daar te lezen..
Je 'soort van huis' ziet er echt wel prima uit, ben jaloers op zo'n mooie roze deur!
En wat leuk dat je het kussensloop ook écht hebt meegenomen :)
Veel plezier nog, Xx -
16 November 2010 - 00:12
:
Ja das wel wat anders dan centerparcs he. nu zijn we serieus...ahum :P
Ma wel dugtig zo'n verhaal, en dat iedereen onze zwijnestal kan zien, hehe.
Respect
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
